ΟΙ ΕΝΕΡΓΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ

Και επειδή ένας τόπος ορίζεται και από τους Ανθρώπους που τον κατοικούν,  αλλά και προσπαθούν να τον καλυτερεύσουν, να τον ομορφύνουν, να τον προστατέψουν να τον αναπτύξουν, ολοκληρώνουμε την περιδιάβαση με την παρουσίαση, ενδεικτικά, ορισμένων ενεργών πολιτών και επιφανών ανθρώπων των Τρικάλων.

    Άνθρωποι που αγάπησαν τον τόπο τους, και προσπάθησαν να υπηρετήσουν με συνέπεια το κοινό καλό.

   Άνθρωποι που επεδίωξαν να μετουσιώσουν σε πράξη τις ιδέες και τα οράματά τους.

    Άνθρωποι που προσέφεραν τις υπηρεσίες τους στο δημόσιο και κοινωνικό βίο.

   Άνθρωποι απλοί, καθημερινοί, ενεργοί πολίτες που ανέπτυξαν την συμμετοχή τους στην κοινωνία, ανέλαβαν πρωτοβουλίες και προσπάθησαν να κάνουν πραγματικότητα τις ιδέες τους.

    Άνθρωποι που με τις ικανότητές τους το ταλέντο τους και την προσφορά τους έβαλαν το δικό τους λιθαράκι, ανέδειξαν την περιοχή και σφράγισαν μια ολόκληρη εποχή της κοινωνικής και οικονομικής ζωής του τόπου.

Κωνσταντίνος Ραδινός

Ο πρώτος αιρετός δήμαρχος των Τρικάλων (1883 - 1887)

 Ιωάννης Μάτης

 Κωνσταντίνος Παπαστεργίου

Δημήτρης Παπαστεργίου

 Στέφανος Πατραμάνης

 Ηλίας Βλαχογιάννης

 Γεώργιος Σπαθής

 Μιχάλης Ταμήλος

 Σάκης Παπαδόπουλος

 Αθανάσιος Βαβύλης

 Αχιλλέας Καταρτζής

Αντώνιος Δασκαλόπουλος

 Μητροπολίτης Τρίκκης & Σταγών Αλέξιος

 Απόστολος Καλδάρας

 Βασίλης Τσιτσάνης

 Δημήτρης Μητροπάνος

 Ο λαϊκός βάρδος Βασίλης Τσιτσάνης με μία από τις μούσες του, την Αρχόντισσα.

 Ο Βασίλης Τσιτσάνης με μία από τις μούσες του, την Αχάριστη.

Ο ΠΛΑΤΑΝΟΣ

Του γερασμένου πλάτανου, τον πόνο εγώ τον ξέρω

καθότι εκεί στον τόπο μου, μιλούσε μ' έναν γέρο

και του 'λεγε "την άχρωμη ζωή δεν υποφέρω".

Χωρίς να θέλω άκουσα και ντράπικα στ' αλήθεια

γιατί αυτά που έλεγε δεν ήταν παραμύθια,

ήταν κουβέντες στιβαρές που έκαιγαν στα στήθεια.

-Αναλογίζομαι, έλεγε γεμάτος περηφάνια,

πόσοι και πόσοι πέρασαν με δάφνινα στεφάνια

κι άπ' τη θωριά τους, έλαμψε η γη και τα ουράνια.

Στον ίσκιο μου σταμάτησαν, ξαπόστασαν και πάλι

το δρόμο συνεχίσανε, σπουδαίοι και μεγάλοι,

άνθρωποι που το πνεύμα τους είχ' ομορφιά και κάλλη.

Εδώ, παλιά, παιάνιζαν οι αοιδοί τη λύρα,

στον ίσκιο μου συντάχθηκε και των θεών η μοίρα.

Εδώ το γάμο τέλεσαν ο Δίας με την Ήρα.

Ο Όμηρος εμπνέονταν εδώ τα ποιήματά του

κι ο Αριστοφάνης έγραφε εδώ τη σάτιρά του,

καθένας με τους στοχασμούς και με τη λεβεντιά του.

Εδώ κοντά καθότανε, ο Πλάτων, ο Σωκράτης,

ο Σόλων κι ο Αλέξανδρος, ο Μέγας στρατηλάτης,

καθένας με τη δύναμη του νου, κι αριστοκράτης.

Εδώ εβροντοφώναξε, "Μολών λαβέ" με θάρρος,

"Ελευθερία ή θάνατος", ο Έλληνας φαντάρος

κι είχε αξία ο θάνατος κι ανδραγαθούσε ο Χάρος.

Ο Παλαμάς την έμπνευση, εδώ αναζητούσε,

ο Μακρυγιάννης έγραφε και γλυκοτραγουδούσε

κι ο Χατζιδάκις, μελωδός, τον έρωτα υμνούσε.

Εδώ πιο κάτω είν' η πηγή, της γνώσης, της σοφίας,

μα ήρθαν δύσκολοι καιροί, λόγω της λειψυδρίας

και γύρω αγκάθια φύτρωσαν, παντού, της αηδίας.

και ήρθαν δύσκολοι καιροί και στερημένα χρόνια

κι η μοναξιά μου μάρανε, τα φύλλα και τα κλώνια

κι απόμεινε η Άνοιξη, χωρίς τα χελιδόνια.

Μονόδρομος η πρόοδος, με όπισθεν πορεία.

Τώρα μονάχα τ' άγρια, της Κίρκης τα θηρία

περνάνε και μου γνέφουνε, απ' την ανυπαρξία.

Τώρα ο τόπος γέμισε με στείρους εραστές,

με αγοραίους ήρωες και μάσκες πλαστικές

και γίνανε εμπόρευμα, οι ποιητές του χθες.

Του γερασμένου πλάτανου, τον πόνο εγώ τον ξέρω

καθότι εκεί στον τόπο μου, μιλούσε μ' έναν γέρο

και του 'λεγε: "την άχρωμη, ζωή, δεν υποφέρω".

κι ο γέρος που τον άκουγε, περίλυπος στην άκρη

κι ατένιζε το βλέμμα του στης γης όλα τα μάκρη,

προσπάθησε, μα μάταια, να κρύψει κάποιο δάκρυ.

                                                          ΤΣΙΓΑΡΑΣ Δ.

Ο ΥΜΝΟΣ ΤΩΝ ΤΡΙΚΑΛΩΝ

Γελά τριγύρω σας με θρύλους

γεμάτη ώ Τρίκαλα, η ζωή.

Στο κάστρο το βυζαντινό σας

ο ρόχθος του Ληθαίου θροεί.

Σε σας η δόξα και το κλέος
έχουν στεριώσει ενός Θεού.
Κι όλοι οι καιροί για σας μιλούνε,
πατρίδα του Ασκληπιού.

Λυτρώνεται στην πλάση ο νους μας.
Κι όπου το κάλλος πλημμυρά
κι όπου βουνό και φως και δάση
στο βήμα δίνομε φτερά.

Τα στήθη ο πόνος μας φουσκώνει
για κάθε ιδέα προφαντή.
Λες βούληση θεού μας κραίνει,
της Πίνδου σαν κυλάει η βροντή.

Μες στης ζωής μας τ' ανηφόρια
και στο φαράγγι το βαθύ,
την αρετή τρανή ας ντυθούμε
κι ας τη ζωστούμε σαν σπαθί.

Για ευγενικές θυσίες και μόχθους
της νιότης φλέγεται η καρδιά.
Ως τα Μετέωρα να σηκώστε
γι' αυτήν τα δάφνινα κλαδιά.

                                                      του Στέλιου Σπεράντζα

...Να συνειδητοποιήσουμε πως πρέπει να λάβουμε μέτρα, 

ώστε να προστατέψουμε και να διαφυλάξουμε αυτόν τον τόπο, 

και να τον παραδώσουμε στα παιδιά μας καλύτερο 

από ό,τι τον βρήκαμε...

ΛΕΥΚΩΜΑ

Τρίκαλα... τότε και τώρα...

ISBN: 978-960-8439-35-1

Δημήτρης Τσιγάρας

Τρίκαλα 2008